پروتز ساق پا(calf implant)
در افرادی که ساق پایشان در نتیجه آسیب یا بیماری منقبض شده یا از بین رفته است، می‌توان از جراحی پروتز ساق پا استفاده کرد تا بدشکلی ناشی از آن به حداقل برسد.
کاشت یا پروتز ساق پا، نه تنها ظاهر پاها را بهبود می‌بخشد، بلکه می‌تواند به بهبود ظاهر کل بدن نیز کمک کند.
پروتز ساق پا، به ساق پاها (ماهیچه‌های ساق پا) شکلی زیباتر و مشخص‌تر می‌دهد. ایمپلنت‌ها می‌توانند عضلات ساق پا را پرتر و عضلانی‌تر نشان دهند. یک جراح پلاستیک مانند دکتر مصطفی آگاه، ایمپلنت ساق پا را از طریق برش‌های کوچک در چین‌های پشت زانو قرار می‌دهد.
کمی درباره عضلات ساق پا:
عضلات ساق پا بخشی از سیستم اسکلتی عضلانی شما هستند. آنها به شما کمک می‌کنند پاهای خود را خم کنید و مچ پا را بچرخانید. آنها عاملی هستند که شما می‌توانید راه بروید، بدوید و بپرید.
این ماهیچه‌ها در قسمت پشت ساق پا(درشت نی) دیده می‌شوند. ماهیچه‌های ساق پا از زانو شروع می‌شوند و تا تاندون‌های آشیل در مچ پا گسترش می‌یابند.
دو ماهیچه اصلی، عضلات ساق پا را تشکیل می دهند:
گاستروکنمیوس(gastrocnemius): قسمت عمده‌ای از ماهیچه ساق پا را تشکیل می‌دهد. این ماهیچه است که به عضلات ساق پای شما شکل و فرم خاصی، می‌دهد.
عضله کف پا(soleus muscle): این عظلات، پهن، صاف و عمیق‌تر هستند. فراموش نکنید که شما نمی‌توانید این عضله را ببینید.
این جراحی را برای چه کسانی، توصیه می‌کنیم؟
کاندیدای ایده‌آل برای ایمپلنت ساق پا کسی است که:
- ورزش و تمرینات قدرتی برای ساخت عضلات ساق پا را انجام داده است.
- دارای یک سیستم اسکلتی عضلانی کامل بزرگسالان(رشد کامل بعد از سن بلوغ).
- سیگار نمی کشید(نیکوتین خطر عوارض جراحی را افزایش می‌دهد و مانع از بهبودی می‌شود).
- انتظارات واقع‌بینانه‌ای در مورد نتایج ایمپلنت ساق پا دارید.
قبل از جراحی
- قبل از جراحی لازم است تا یک معاینه فیزیکی و آزمایش خون انجام دهید.
- برای مقایسه نتایج قبل و بعد از عمل، عکس‌هایی بگیرید.
- قبل از عمل ناشتا باشید (نخورید یا ننوشید).
- قبل از جراحی از مصرف برخی داروها از جمله ویتامین‌ها و مکمل‌ها، خودداری کنید.
- برای کاهش احتمال عفونت بعد از عمل آنتی‌بیوتیک مصرف کنید.
- کشیدن سیگار را ترک کنید.
انواع روش‌های ایمپلنت ساق پا چیست؟
دو روش برای این جراحی وجود دارد:
زیر جلدی: ایمپلنت ساق پا، درست زیر بافت همبند و بین پوست و عضله گاستروکنمیوس ساق پا قرار می‌گیرد. جراح شما ممکن است این روش را توصیه کند، زیرا کمتر تهاجمی است و شما سریعتر و با درد کمتری، بهبود پیدا می‌کنید. با این‌حال، ایمپلنت زیر جلدی بیشتر مستعد جابجایی است که می‌تواند به جراحی اضافی برای اصلاح نیاز داشته باشد. همچنین ممکن است بتوانید ایمپلنت را ببینید و احساس کنید و ظاهری کمتر از حالت طبیعی به شما بدهد.
زیر عضلانی: ایمپلنت ساق پا، در زیر عضله گاستروکنمیوس ساق پا، قرار می‌گیرد. این روش بهبودی کمی طولانی‌تر و دردناک‌تری نسبت به مدل قبلی دارد. از آنجایی که جراح، دقیق‌تر ایمپلنت را در عضله قرار می‌دهد، ظاهر و احساس طبیعی‌تری خواهید داشت.
جراحی
- جراح، یک برش کوچک در پوست پشت زانوی شما ایجاد می‌کند.
- ابزارهای جراحی مخصوصی را در محل برش قرار می‌دهد تا فضایی بین بافت همبند (پوست) و ماهیچه‌های گاستروکنمیوس ساق پا (ایمپلنت زیر جلدی) ایجاد می‌کند و یا فضایی را در عضله واقعی ساق پا ایجاد می‌کند (ایمپلنت زیر عضلانی).
- نقش اعصاب در این ناحیه بسیار مهم هستند. یک شاخه عصب سیاتیک که عملکردهای حرکتی و حسی را برای ساق پا و پای شما فراهم می کند در این قسمت قرار دارد و هیچ فرآیندی نباید عملکرد آنها را مختل کند.
- گاهی اوقات یک لوله نازک را در زیر برش قرار می‌دهند تا به طور موقت مایعات را تخلیه کند و تورم را کاهش دهد (همه افراد به این لوله‌ها، نیاز ندارند).
- برش را بخیه زده و زخم را با باند می‌پوشانند.
- این مراحل را روی ساق پای دیگرتان نیز، تکرار می‌کنند.
بعد از جراحی
بعد از عمل، شخصی باید شما را به خانه برساند. شما با پوشیدن باندهای مخصوص، به خانه می‌روید تا تورم (ادم) را به حداقل برسانید.
فراموش نکنید که باید دستورالعمل‌های جراح خود را برای مراقبت از محل زخم و همچنین لوله‌های درناژ، رعایت کنید. پزشک بخیه‌ها را (اگر قابل جذب نباشند) و لوله را ظرف دو هفته برمی‌دارد.
